Het zit de Plugjes niet mee

Hi folks,

Totaal gefietst: 7774 km.
Teun: 2 lekke banden,
Gerda: 6 lekke banden, schroefje bagagedrager verloren, afgebroken voorderailleur.

De route van Major’s Junction naar Ely was niet ver, maar er zaten 2 klimmen in o.a. de Connors pass van 7722 feet (2353 meter). Het waaide ontzettend toen we in Ely aankwamen en besloten om in een hotel te gaan, dan werd het Hotel Nevada, een historisch hotel uit 1929, met casino. We kregen ieder een waardebon voor een Margerita en 2 lucky bucks, die je in het casino van het hotel kan vergokken. Om een uur of zes hebben we de Margerita gedronken en de Lucky bucks vergokt: De Lucky Buck is een soort waardebon, die geef je aan een mevrouw met 2 dollars, dan krijg je een kaart, je krijgt nog een kaart, je zegt ja of nee voor nog een kaart, in dit geval wel , die kreeg ik ook en meteen pakte ze mijn 2 dollars weg. Dit alles in nog geen 2 seconden.
De volgende dag zag het weer er goed uit, strak blauwe lucht. Beneden in het casino alles op de fiets geladen, incl. 4 flessen water (we gaan vrij kamperen, omdat er niets is onderweg). Mooie route, we zijn eerst 25 km aan het klimmen geweest, niet steil, makkelijk vol te houden. We zagen “Rawhide”, koeien die werden opgedreven door cowboys. We kwamen een man, Mike, tegen die loopt met een kruis over zijn schouder. Hij was begonnen op the Golden Gate Bridge. Fietsend is het al een eind, maar lopend over de “Loneliest road of America” lijkt me eindeloos. We hebben overnacht op: Illipah reservoir campground, dit is een camping zonder voorzieningen, alleen een toilet, maar geen water. Ondertussen was het ook weer gaan waaien en werd het koud. ’s Nachts hebben we het voor het eerst erg koud gehad. De volgende morgen lag er ijs op de tent. Maar scheen de zon. We zijn lekker blijven liggen tot we weer warm waren. Zodoende zijn we laat opgestaan. Het was goed dat we alle etenswaar in een zak onder het afdak hadden gehangen want vanmorgen zat er bijna een eekhoorn op tafel, waar ik bij stond. 8 km klimmen en in de afdaling zagen we binnen 20 minuten 3 fietsers. Martin op een ligfiets, William uit London en Tim uit Canyonville. We kwamen nu in Eureka, ook een dorpje van niks, er is gelukkig wel een winkel, waar we brood etc. konden kopen. We hadden van een van de fietsers gehoord dat er vanavond een rodeo zou zijn, gevraagd in de winkel en ja hoor, om 6 uur vanavond. Meteen doorgereden naar de arena en naar de rodeo geweest. Erg leuk om te zien, er waren verschillende onderdelen. We zijn niet tot het einde gebleven, want het waaide weer en het werd koud. Op de camping kwam de buurman 2 Tamalee’s brengen, een soort Mexicaans broodje. Volgende dag: Eureka - Hickison Petroglyphs Recreation Area Campground, een vlakke route met een stuk weg van 40 km waar geen bocht of niets in zit. De temperatuur is wat hoger, en het is gelijk aangenamer. Na 72 km kwamen we een fietser tegen, die doof was. Dr. Murdock M. Henderson. Hij fietste voor een goed doel: een dovenschool in Zuid-Afrika. Om half 2 op de Hickison Petroglyphs Recreation Area Campground, weer zo’n natuurcamping waar geen voorzieningen zijn, maar prachtige plekken. We hebben alle etenswaar in de tas in een boom gehangen. Na een onrustige nacht (ik hoorde iedere keer geknaag in de tent) stonden we om half 7 op. Bij het ontbijt kwam ik erachter dat er aan de kaas (die was ik vergeten om in de zak te doen) was geknaagd, had ik het toch goed gehoord, vannacht. Het volgende dorp was: Austin, ook weer een dorp met niks, zelfs geen winkel, gelukkig heeft het benzinestation brood.
Vandaag is de bedoeling om naar Middlegate te gaan. Als we opstaan is het prachtig weer, strak blauwe hemel, weinig wind. Dus de lange broek weer onder in de tas. We gaan eerst afdalen en dan merken we dat het toch niet zo warm is, dus de jasjes en handschoenen maar weer aangedaan. Het begint hoe langer hoe meer te betrekken en na de eerste druppels halen we de lange broek maar weer te voorschijn. In het begin hadden we nog wat geluk, links een donkere lucht en rechts een donkere lucht. De regenbui viel mee. Het waaide ondertussen ook weer behoorlijk en nu hadden we hem tegen. Er is hier niets, zelfs geen boom waar je achter kan schuilen. Nu werd de lucht vóór ons pikzwart, ik heb nog nooit zo’n zwarte lucht gezien en de wind trok aan tot stormachtig. Kan niet missen, het begon weer te regenen. Bij Cold Springs (25 km voor onze bestemming) was een camping en een motel. We hebben hier weer een kamer genomen. Uiteindelijk werd deze etappe een van onze zwaarste. Het weer voor morgen wordt beter, het kan eigenlijk niet anders, slechter kan het niet worden. We blijven optimistisch en zijn er van overtuigd dat we de helse hoge temperaturen nog gaan meemaken.

Dat was het weer voor zover.
Groet, Gerda en Teun ook