Weer op pad

Hoi allemaal,
Update van de naaf. De naaf is afgelopen maandag gebracht, Teun heeft hem gelijk gemonteerd en zo konden we dinsdag weer verder.
N.a.v. een paar reacties willen we een uitleg geven over de route die wij rijden en de manier van overnachten zoals wij, maar natuurlijk een heleboel anderen dat ook doen. Voor wandelaars heb je de weg naar Santiago de Compostella, voor motorrijders, Route 66 en voor de fietsers: coast to coast: Transamerican Bike trail 76. De eerste keer dat de coast to coast is verreden is in 1976 geweest. Elk jaar zijn er honderden fietsers die deze uitdaging aangaan. De staten en gemeentes waar deze route doorheen gaat, promoten zich door slaapplaatsen beschikbaar te stellen.
De cityparken van een stad, een park bij sportvelden en speelplaatsen, met toiletten, waar je gratis je tent kunt neerzetten, soms wordt er voor het douchen een vergoeding gevraagd.
Ook hebben steden kleine ruimtes die niet meer gebruikt worden voor hun oorspronkelijke bestemming, ingericht voor fietsers om te slapen. Met toilet en douche. Soms met bedden, soms moet je je eigen matjes gebruiken. Deze overnachtingsplekken kosten van niets tot 20 dollar p.p. per nacht.
De kerken, die deze route zien als een soort pelgrimstocht, stellen de ruimtes waar b.v. zondagsschool wordt gehouden, beschikbaar, hier wordt dan een kleine donatie verwacht, of soms ook helemaal niet.
De staatsparken, zijn gratis toegankelijk, alleen als je op de camping wilt staan, moet je daar voor betalen.
De Nationale Parken: voor de ingang moet betaald worden, voor een plaats op de camping, die je al ver van te voren moet reserveren, moet ook nog eens stevig betaald worden.
Gewone campings en motels, liggen ver uit elkaar en meestal bij een grotere plaats of bij een kruising van grote snelwegen. In ieder geval niet altijd op fietsafstand.
Hieronder nog de route die we hebben gereden.

Dag 30: maandag 1 juni 2015
Goreville, Ferne Clyffe State Park, rustdag 4
We zijn vroeg, we willen om 8 uur gelijk DHL bellen. Ik krijg nu een man aan de telefoon en hij zegt dat het pakketje onderweg. De ranger wil ons wel naar Goreville brengen, en als we gereedschap etc. nodig hebben moeten we bellen. We gaan naar Goreville lopen, doen eerst een paar boodschappen en gaan dan koffie drinken bij Cheers, het benzinestation. Het is dan 1 uur. Om half drie stopt er een auto van Penske een autoverhuurbedrijf. Raar hij gaat niet tanken, misschien moet hij een fles gas hebben. En toen zag ik een man van DHL met een pakketje uitstappen. Ik ren naar voren en ja hoor, een pakje voor Teun Plug. Terug bij de tent Teun is gelijk begonnen met het monteren van de naaf. Heel bijzonder want normaal gesproken wordt daar vaseline bij gebruikt maar Teun had Dampo “geleend”. Het monteren van een naaf is nog een heel gedoe. Eerst de spaken uit het wiel en uit de oude naaf en zie dan maar weer eens de spaken op de goede plaats in de nieuwe naaf en het wiel te krijgen. Ook het richten van de velg moet zorgvuldig gebeuren, anders breken je spaken. Gelukkig ging het allemaal heel voorspoedig en om 7 uur was de naaf helemaal gemonteerd.

Dag 31: dinsdag 2 juni 2015
Goreville – Chester, Eagles Bicycle Shack N37.91940 W089.82148
Ja, dat is weer even wennen, alles inpakken na 4 dagen, maar we waren om 8:30 uur weg. Na een uurtje hadden we de 2.000 km te pakken. Onderweg heb ik het hostel in Chester gebeld. We waren hartelijk welkom en we moesten binnen bij de bar de sleutel vragen. We hebben vandaag het eerste vlakke stuk gefietst, nl. in de delta van de Mississippi, wel 30 km, ja dat schiet op. We waren om 6:30 uur in Chester, the home of Popeye. We gingen naar het Eagle Bicylce Shack. Een leuk restaurant, aan de bar zaten 2 vrouwen die ook aan het fietsen waren en de sleutel hadden, het “huisje” zag je zo, want er hing allemaal fietskleding buiten. Het bleek een hut met 8 stapelbedden en 6 waren bezet, de 2 vrouwen, en een vader met een dochter op de tandem. Maar je kan douchen en er is een toilet. Even schipperen met de ruimte waar je de tassen moest leggen, dan douchen en we gaan in het restaurant eten. Om negen uur gaat iedereen naar bed en als het licht uit gaat begint er één toch te snurken. Ik heb op een gegeven moment de meneer gevraagd of hij zich om wou draaien. Deze meneer is later buiten gaan slapen, bleek er een vrouw heel erg te snurken.

Dag 32: woensdag 3 juni 2015
Chester – Farmington, Al’s Place, Transamerican Trail Cycle Inn N37.78110 W090.42311
Ondanks het snurken hebben we toch wel goed geslapen. Na het ontbijt, buiten bij een bankje, gaan we om 8:15 uur weg. Eerst naar de brug over de Mississippi, waar een standbeeld van Popeye staat. We gaan hier de staat Missouri in. In Farmington, waar we naartoe gaan is een fietsenmaker. We hebben een paar nieuwe remblokjes nodig. We zijn daar om ongeveer half 5 en rijden zo naar de fietsenmaker. Wat denk je, gesloten op woensdag. (volgende fietsenmaker op de route over 250 mijl). En precies tegenover staat een gevangenisje, waar nu Al’s Place , Transamerican Trail Cycle Inn is. We moeten de politie bellen voor de code. De deur waar je in moet is aan de achterkant en het is binnen erg leuk. We blijven hier. Er zijn 3 slaapkamers, een keuken annex huiskamer, erg leuk allemaal, van alle gemakken voorzien, zelfs wasmachine, droger, tv en keukenapparatuur.

Dag 33: donderdag 4 juni 2015
Farmington – Ellington, Route 76 Hostel. N37.24041 W090.96973
We hadden heerlijke bedden, schone lakens, een echt kussen en toch kon ik niet slapen. Teun heeft ook slecht geslapen. Om 5 uur ’s morgens een lawaai buiten, ik dacht eerst dat ze gras gingen maaien, maar het was een auto die de straat ging vegen. Inpakken was zo klaar dus om kwart voor 8 gingen we op pad. Het ging eigenlijk heel voorspoedig. Er zaten wel een paar venijnige klimmen in, maar ook veel stukken, die heel glooiend liepen. We kwamen Lydia tegen, een meisje alleen op de fiets en zij kwam van Ellington, en zij had in een hostel geslapen ze zei het is heel simpel, maar er is een douche. We waren om half vier in Ellington en konden het hostel gauw vinden, een telefoonnummer stond op de deur. Gebeld en ik kreeg een code. Heel grappig, een klein huisje met een slaapkamer met vier veldbedden en 2 stoelen. Er is een soort keukentje, een toilet en een douche. Er is niemand bijgekomen, dus we hadden het rijk alleen.

Dag 34: vrijdag 5 juni 2015
Ellington – Houston, Lazy Inn Motel N37.31810 W091.95949
Het is toch raar, we hebben allebei lekker geslapen, op veldbedjes. Terwijl we gisteren zulke lekkere bedden hadden. We waren zo klaar dus weer om kwart voor acht weg. Een erg leuke plek was dit. We hebben heerlijk weer, de verwachting was de hele dag regen. We hebben wel de regenjasjes bij de hand. We hadden op de kaartjes gekeken en de eerste 50 km zouden zwaar worden. En dat was ook zo. Na 60 km werd het wat vlakker, dat mocht ook wel, want mijn spieren begonnen bij het klimmen toch wat te protesteren. De laatste 10 km begon het te regenen. Aangekomen in Houston hebben we nog getwijfeld of we in het citypark zouden gaan staan, maar toch voor een motel gekozen. En gelijk maar 2 nachten. We zijn wel aan een rustdag toe. Nadat we de spullen in de kamer nr. 10 hadden gezet zijn we boodschappen gaan doen en we gaan vanavond aan het bier (Budweisser) sinds 3 weken.

Keep you posted!
Lena en Teun